jean christophe grange'ın son kitabı. yazar artık asya'da değil geçen kitabında olduğu gibi latin amerika'da dolaşıyor. kitabın kurgusuna veya polisiye yanına denecek çok fazla birşey yok. grange'ın diğer kitapları kadar olmasa da ortalamanın üzerinde. akşamları tek etkinliğimiz ateşin başında oturmak olsa, grange kabilemizin tartışılmaz hikaye anlatıcısı olurdu. atmosfer yaratımı konusundaki becerisi fonda sadece sessizlik olmasını sağlardı.
kitabın asıl güzel yanı, ne seri katillerin peşinde koşturulması ne de kahramanlarımızın mutsuz ve doyumsuz özel hayatları. üstelik grange'ın bu sefer şidddet tasvirlerinde fazla ileri gitmemesi de bazı hayranlarını üzmüş olabilir. hiç önemli değil. hatta plotun nispeten zayıf olduğu bile söylenebilir. bu da önemsiz. çünkü, kitap bize masalsı latin amerika halkının acılı yakın tarihini aktarıyor.
grange'ın tarafsız olmadığını söylemeye gerek yok, gayet taraflı. o kadar taraflı ki, batılı olduğunu ele veren kimi detaylar hariç genelde latin halkından biri gibi konuşuyor ve aktarıyor. kahramanların batılılığı bile kalpten duydukları empati ile hafifletici hale geliyor.
yaşanan askeri darbeler, kaybedilen çocuklar, işkencecilerin ellerinde can verenlerin doğar doğmaz işkencecilerce evlat edinilen çocukları ve bu çocukların gerçekleri öğrendiğinde sahte ailelerini dava edişleri, politikanın herşeyi yumuşatması ve katillerin cezasız kalışı ve ilave pişkinlikleri, uçaklardan okyanus üzerinde atılarak kaybedilen evlatlarını asla bulamayacak olan acılı plaza del mayo anneleri gibi unutulmaması gereken yakın tarih hediyelerinden bu kitapta bol bol var. nerede yaşanıyor bunlar? doğanın cömert davrandığı bir cennette.
herşey çok güzel, insan eli değene kadar. kötülük burada.
